لوله تراشه چیست؟

لوله گذاری تراشه (EI) غالباً یک روش اضطراری است که در افرادی که بیهوش هستند یا نمی توانند به تنهایی نفس بکشند انجام می شود. EI یک راه هوایی باز را حفظ می کند و به جلوگیری از خفگی کمک می کند.

لوله تراشه یک کاتتر است که در داخل نای قرار داده می‌شود که هدف آن ایجاد و حفظ راه هوایی مطمئن برای بیمار بوده تا تبادلات گازی به درستی انجام شود. انواع مختلفی از این وسیله برای شرایط مختلف ایجاد شده‌است.

نای شما دقیقاً از زیر حنجره یا جعبه صدا شروع می شود و از پشت استخوان سینه یا جناغ کشیده می شود. نای شما سپس تقسیم شده و به دو لوله کوچکتر تبدیل می شود: برانش اصلی راست و چپ. هر لوله به یکی از ریه های شما متصل می شود. سپس برونش ها به مجاری کوچکتر و کوچکتر در داخل ریه تقسیم می شوند.

نای شما از غضروف های سخت ، عضلات و بافت همبند تشکیل شده است. پوشش آن از بافت صاف تشکیل شده است. هر بار که نفس می کشید ، لوله تنفس شما کمی طولانی و پهن می شود. وقتی نفس می کشید به اندازه قبلی خود برمی گردد.

• لوله تراشه که تقریباً همیشه از طریق دهان قرار داده می‌شود و گاهی اوقات بنا به شرایط ار طریق بینی برای بیمار قرار داده می‌شود.

از لوله تراشه برای تحویل اکسیژن با غلظت بالاتر از غلظت آن در هوا و همچنین برای تحویل سایر گازها از جمله هلیم، نیتریک اکسید، دی نیتروژن مونوکسید، زنون یا برخی از گازهای بیهوشی فرار مانند دسفلوران، ایزوفلوران و سووفلوران به بیمار حین بیهوشی استفاده می‌شود.
همچنین از طریق لوله تراشه می‌توان داروهایی نظیر سالبوتامول، آتروپین، اپی‌نفرین، ایپراتروپیوم بروماید و لیدوکائین استفاده کرد.
از لوله تراشه معمولاً به عنوان وسیله‌ای جهت اداره کردن راه هوایی بیمار در هنگام بیهوشی عمومی، مراقبت‌های ویژه، تهویه مکانیکی و شرایط اورژانسی استفاده می‌شود.

چرا لوله گذاری داخل تراشه انجام می شود؟

ممکن است به هر یک از دلایل زیر به این روش نیاز داشته باشید:

• راه های هوایی خود را باز کنید تا بتوانید بیهوشی ، دارو یا اکسیژن دریافت کنید
• برای محافظت از ریه های شما
•  در تنفس مشکل دارید
• شما از ناحیه سر آسیب دیده اید و نمی توانید به تنهایی نفس بکشید

وسایل مورد نیاز لوله گذاري

وسایل محافظتی شامل دستکش، شیلد صورت یا عینک – لوازم براي ساکشن، لارنگوسکوپ با چند سایز مختلف تیغه، لوله تراشه با گاید و یک سرنگ و همچنین یک گوشی پزشکی و در صورت موجود بودن نشانگر Co2 انتهای بازدم.

نحوه لوله گذاری تراشه:

ارتفاع تخت و صورت بیمار در سطح گزیفویید انجام دهنده باید قرار بگیرد. زیر سر افراد بزرگسال یک بالش کوچک قرار دهید و در پوزیشن sniffing، پوزیشنی که در این حالت راه هوایی مستقیم و دید خوبی دارد، قرار دهید.

لارنگوسکوپ را در دست چپ بگیرید (انگشتان به صورت پلکانی در دسته و تیغه قرار می گیرد) و هرگز به صورت مشت بسته در دست نگیرید؛ سپس با استفاده از انگشت شست و اشاره دست راست آرواره ها را از هم جدا کنید تا لب ها بین لارنگوسکوپ و دندانها فشرده نشود.

تیغه از کنار راست زبان عبور دهید و کم کم به سوي مرکز و طرف چپ هدایت کنید (زبان جارو می شود) نوک تیغه لارنگوسکوپ بین اپی گلوت و قاعده زبان قرار گیرد و بدون فشار به دندان ها و اهرم کردن لارنگوسکوپ به بالا و جلو برده شود. در این حالت لیگامان های هیپو گلوتی کشیده می شود و اپی گلوت به بالا و به طرف تیغه خم می شود؛ حالا گلوت را میبینید و به آسانی لوله گذاري را می توانید انجام دهید.

فقط کافی است کاف لوله تراشه از گلوت عبور کند. کنترل صدای تنفسی ریتین با فشردن بگ و اطمینان از صحت کار و فیکس کردن درست لوله تراشه صورت می گیرد. هرگز اعتماد بنفس خود را از دست ندهید چون شما راه باز کردن راه هوایی و حفظ  آنرا می دانید.